வணக்கம் நண்பர்களே! 
இங்கே இரண்டு செய்திகள் இருக்கிறது, இரண்டாவதாக The Pines ல் நடந்த நிகழ்ச்சி, முதலாவதாக, நிகழ்ச்சிக்கு டிக்கட் வாங்க 
சென்றபோது MEDIA CORP அலுவலகத்தில் நடந்த சுவையான நிகழ்வுகள்!
முதல்பகுதி: - நிகழ்ச்சிக்கு போகவேண்டும் என்ற ஆவல் இருந்தது, கடைசி நேரத்தில் முடிவெடுத்து செல்லமே பிரேமிடம் டிக்கட் கேட்டால் waiting list என்று சொல்லிவிட்டார், கடைசியில் வெள்ளிக்கிழமை காலை அழைத்து டிக்கட் வந்து வாங்கிக்கொள்ள சொன்னார்... அலுவலக நேரத்தில் எப்படி செல்லமுடியும்... எப்படியோ ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்க எங்க company chairman car ஐ எடுத்துக்கொண்டு சைக்கிள் கேப்பில் சென்றுவிட்டு வரலாம் என்று சென்றால், அங்கே போனா பிரேம்குமார் எங்கேயோ போய்விட்டார்.. கடைசியில் Reception போய் நிற்றுவிட்டேன். வரவேற்பு பகுதியில் சேவையில் இருந்த அந்த மலாய் அம்மணியிடம் பிரேம்குமாரை பார்க்கவேண்டும் என்றேன்..உடனே அவர் டிக்கட் வாங்கவா என்று கேட்க, ஆம் என்று நான் சொல்ல எந்த பெயரில் டிக்கட் எடுக்க வந்திருக்கிறீர்கள் என்று அவர் கேட்க நான் பிரேம்குமார் என்று சொல்ல, மீண்டும் அந்த அம்மணி அதே கேள்வியை திரும்ப கேட்க நானும் பிரேம்குமார் என்று திரும்ப சொல்ல அவருக்கு பதட்டம் அதிகரித்து, அந்த நேரத்தில் அங்கே வந்த இன்னோரு பெண்ணிடம் அதை சொல்ல, அவர் கேட்க கேள்வி சற்று வித்தியாசமாக ஆதாவது உங்கள் பெயர் என்ன என்று கேட்க நான் பிரேம்குமார் என்று சொல்ல பலத்த சிரிப்பு இருவரிடமும், எனக்கு பாதியிலேயெ நடப்பது என்னவென்று தெரிந்துவிட்டாலும் நான் அப்படியே கடைசிவரை என்பதிலில் மாற்றம் செய்யவில்லை. உடனே அந்த பெண் என்னிடம் நீங்கள் உங்கள் பெயரைச் சொல்லும்பொழுது My name is Premkumar என்று சொல்லவேண்டும் என்று கூறியவுடனே என்பதில் என்னதெரியுமா! நான் என்ன Kindergarten going Kid ஆ அப்படி பதில் சொல்ல மறுமுறையும் சிரிப்பு..பிறகு யாரிடமோ பேசினார்கள், சரி police ஐ தான் கூப்பிடுகிறார்களோ என்று நினைக்க சிரித்த முகத்துடன் சுசிலா வந்தார்கள்...அட அட அப்படி ஒரு சிரித்த முகத்துடன் என்னை வரவேற்று டிக்கட் கொடுத்து மழை பெய்கிறதே எப்படி போவீர்கள் என்று அன்புடன் கேட்க.. நான் car ல்தான் வந்திருக்கிறேன் என்று சொன்னதும், நனையாமல் செல்லமுடியுமே என்று நினைத்து அவர்கள் சந்தோஷப்பட்டு வழியனுப்பிவைத்தார்கள்!அவருக்கு என் நன்றி!
இங்கே இரண்டு செய்திகள் இருக்கிறது, இரண்டாவதாக The Pines ல் நடந்த நிகழ்ச்சி, முதலாவதாக, நிகழ்ச்சிக்கு டிக்கட் வாங்க 
சென்றபோது MEDIA CORP அலுவலகத்தில் நடந்த சுவையான நிகழ்வுகள்!முதல்பகுதி: - நிகழ்ச்சிக்கு போகவேண்டும் என்ற ஆவல் இருந்தது, கடைசி நேரத்தில் முடிவெடுத்து செல்லமே பிரேமிடம் டிக்கட் கேட்டால் waiting list என்று சொல்லிவிட்டார், கடைசியில் வெள்ளிக்கிழமை காலை அழைத்து டிக்கட் வந்து வாங்கிக்கொள்ள சொன்னார்... அலுவலக நேரத்தில் எப்படி செல்லமுடியும்... எப்படியோ ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்க எங்க company chairman car ஐ எடுத்துக்கொண்டு சைக்கிள் கேப்பில் சென்றுவிட்டு வரலாம் என்று சென்றால், அங்கே போனா பிரேம்குமார் எங்கேயோ போய்விட்டார்.. கடைசியில் Reception போய் நிற்றுவிட்டேன். வரவேற்பு பகுதியில் சேவையில் இருந்த அந்த மலாய் அம்மணியிடம் பிரேம்குமாரை பார்க்கவேண்டும் என்றேன்..உடனே அவர் டிக்கட் வாங்கவா என்று கேட்க, ஆம் என்று நான் சொல்ல எந்த பெயரில் டிக்கட் எடுக்க வந்திருக்கிறீர்கள் என்று அவர் கேட்க நான் பிரேம்குமார் என்று சொல்ல, மீண்டும் அந்த அம்மணி அதே கேள்வியை திரும்ப கேட்க நானும் பிரேம்குமார் என்று திரும்ப சொல்ல அவருக்கு பதட்டம் அதிகரித்து, அந்த நேரத்தில் அங்கே வந்த இன்னோரு பெண்ணிடம் அதை சொல்ல, அவர் கேட்க கேள்வி சற்று வித்தியாசமாக ஆதாவது உங்கள் பெயர் என்ன என்று கேட்க நான் பிரேம்குமார் என்று சொல்ல பலத்த சிரிப்பு இருவரிடமும், எனக்கு பாதியிலேயெ நடப்பது என்னவென்று தெரிந்துவிட்டாலும் நான் அப்படியே கடைசிவரை என்பதிலில் மாற்றம் செய்யவில்லை. உடனே அந்த பெண் என்னிடம் நீங்கள் உங்கள் பெயரைச் சொல்லும்பொழுது My name is Premkumar என்று சொல்லவேண்டும் என்று கூறியவுடனே என்பதில் என்னதெரியுமா! நான் என்ன Kindergarten going Kid ஆ அப்படி பதில் சொல்ல மறுமுறையும் சிரிப்பு..பிறகு யாரிடமோ பேசினார்கள், சரி police ஐ தான் கூப்பிடுகிறார்களோ என்று நினைக்க சிரித்த முகத்துடன் சுசிலா வந்தார்கள்...அட அட அப்படி ஒரு சிரித்த முகத்துடன் என்னை வரவேற்று டிக்கட் கொடுத்து மழை பெய்கிறதே எப்படி போவீர்கள் என்று அன்புடன் கேட்க.. நான் car ல்தான் வந்திருக்கிறேன் என்று சொன்னதும், நனையாமல் செல்லமுடியுமே என்று நினைத்து அவர்கள் சந்தோஷப்பட்டு வழியனுப்பிவைத்தார்கள்!அவருக்கு என் நன்றி!
இப்பொழுது முக்கியமான
Second Part: தனியே செல்கிறோமே என்ற தயக்கம் இருந்தாலும், அந்த அழகான அறையில் சென்று அமர்ந்தவுடன் அருகிலிருந்த அன்பர்களை என் நண்பர்களாக்கிக் கொண்டேன் அனைவரும் சற்று முதியவர்கள் என்பதால் என்னை தன் மகன் போல பாவித்தார்கள்! குளிர் பானங்களுடன் குளிர்ச்சியாக தொடங்கியது நிகழ்ச்சி! அதன்பின் அருமையான பல அங்கத்துடன் நிகழ்ச்சி கலை கட்டியது, இடையிடையே சூடான உணவு வழங்கப்பட்டது really it was sumptuous ! ருசியான உணவு ரசிக்க கூடிய நிகழ்ச்சி என நல்லா போனது! ஆனால் இடையிலே இரண்டுமுறை எனக்கு ஆப்பு காத்திருந்தது...திடீரென்று என்முன்னே வசந்தம் சென்ரல் காமிரா மேனும் ஒலிவாங்கியுடன் ஒருவருமாக என் முன் தோன்றி என் முகத்திற்கு முன் ஒலிவாங்கியை நீட்டி நிகழ்ச்சி பற்றிய கருத்தைக்கேட்டால் என்ன சொல்வது ஆடிப்போனாலும் சமாளித்துக்கொண்டு ஏதோ அடிச்சுவிட்டேன்! இப்படியாக நிகழ்ச்சி சென்றுகொண்டிருக்கும் பொழுது இறுதி அங்கமாக பாட்டுக்கு பாட்டு போட்டி வந்தது, பங்குபெரும் விருந்தினர்களும் கலந்து கொண்டனர். ஒலிவாங்கியை தூங்கிகொண்டு ஒவ்வொரு மேசையாக ஓடிவந்த பாலா என் அருகே வந்தவுடன் என்கிட்ட கொடுத்து பாடச்சொல்லிவிட்டார், எனக்கு வந்த எழுத்து 'மா' திடீரென்று கொடுத்து பாடச் சொன்னால் என்ன பாடுவது பதட்டம்வேறு அதைவிட குளிர்பானம் குடித்து தொண்டைவேறு கட்டிவிட்டது. உடனே ஒரு பாட்டு நினைவில் வந்து ஆரம்பிக்க..சலசலப்பாக இருந்த அந்த அரங்கம் திடீரென்று அமைதியாகி அனைத்து தலைகளும் என்பக்கம் திரும்ப வெட்கம் என்னை கவ்விக்கொள்ள வார்த்தை மாறியது, வாயில் வந்த சொல்லையெல்லாம் போட்டு பாடவேண்டயதாயிற்று, அதற்குள் எதிர் அணியினர் பாட்டில் பிழை இருப்பதாகச் சத்தம் போட நிறுத்திவிட்டேன்.. இதனை பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சிலர் தலையை குனிந்துகொண்டனர்... இப்படி நம்ம நிலம போச்சு அங்கே! கடைசியாக நிகழ்ச்சி முடியும்வரை இருந்துவிட்டு! escape and Run away! வெளியே ஓடிவந்த நொடிமுதல் ஒட்டிக்கொண்டது ஒரு ஏக்கம்! என்று பார்க்கப்போகிறோம் இனிமேல்...(நிகழ்ச்சியை) என்ற ஏக்கத்துடன்!
அடுத்த நிகழ்ச்சியில் அனைவரையும் சந்திக்கும்வரை இந்த இனிமையான நினைவுகளோடு....
Second Part: தனியே செல்கிறோமே என்ற தயக்கம் இருந்தாலும், அந்த அழகான அறையில் சென்று அமர்ந்தவுடன் அருகிலிருந்த அன்பர்களை என் நண்பர்களாக்கிக் கொண்டேன் அனைவரும் சற்று முதியவர்கள் என்பதால் என்னை தன் மகன் போல பாவித்தார்கள்! குளிர் பானங்களுடன் குளிர்ச்சியாக தொடங்கியது நிகழ்ச்சி! அதன்பின் அருமையான பல அங்கத்துடன் நிகழ்ச்சி கலை கட்டியது, இடையிடையே சூடான உணவு வழங்கப்பட்டது really it was sumptuous ! ருசியான உணவு ரசிக்க கூடிய நிகழ்ச்சி என நல்லா போனது! ஆனால் இடையிலே இரண்டுமுறை எனக்கு ஆப்பு காத்திருந்தது...திடீரென்று என்முன்னே வசந்தம் சென்ரல் காமிரா மேனும் ஒலிவாங்கியுடன் ஒருவருமாக என் முன் தோன்றி என் முகத்திற்கு முன் ஒலிவாங்கியை நீட்டி நிகழ்ச்சி பற்றிய கருத்தைக்கேட்டால் என்ன சொல்வது ஆடிப்போனாலும் சமாளித்துக்கொண்டு ஏதோ அடிச்சுவிட்டேன்! இப்படியாக நிகழ்ச்சி சென்றுகொண்டிருக்கும் பொழுது இறுதி அங்கமாக பாட்டுக்கு பாட்டு போட்டி வந்தது, பங்குபெரும் விருந்தினர்களும் கலந்து கொண்டனர். ஒலிவாங்கியை தூங்கிகொண்டு ஒவ்வொரு மேசையாக ஓடிவந்த பாலா என் அருகே வந்தவுடன் என்கிட்ட கொடுத்து பாடச்சொல்லிவிட்டார், எனக்கு வந்த எழுத்து 'மா' திடீரென்று கொடுத்து பாடச் சொன்னால் என்ன பாடுவது பதட்டம்வேறு அதைவிட குளிர்பானம் குடித்து தொண்டைவேறு கட்டிவிட்டது. உடனே ஒரு பாட்டு நினைவில் வந்து ஆரம்பிக்க..சலசலப்பாக இருந்த அந்த அரங்கம் திடீரென்று அமைதியாகி அனைத்து தலைகளும் என்பக்கம் திரும்ப வெட்கம் என்னை கவ்விக்கொள்ள வார்த்தை மாறியது, வாயில் வந்த சொல்லையெல்லாம் போட்டு பாடவேண்டயதாயிற்று, அதற்குள் எதிர் அணியினர் பாட்டில் பிழை இருப்பதாகச் சத்தம் போட நிறுத்திவிட்டேன்.. இதனை பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சிலர் தலையை குனிந்துகொண்டனர்... இப்படி நம்ம நிலம போச்சு அங்கே! கடைசியாக நிகழ்ச்சி முடியும்வரை இருந்துவிட்டு! escape and Run away! வெளியே ஓடிவந்த நொடிமுதல் ஒட்டிக்கொண்டது ஒரு ஏக்கம்! என்று பார்க்கப்போகிறோம் இனிமேல்...(நிகழ்ச்சியை) என்ற ஏக்கத்துடன்!
அடுத்த நிகழ்ச்சியில் அனைவரையும் சந்திக்கும்வரை இந்த இனிமையான நினைவுகளோடு....
1 comment:
Wonderful narration!
Post a Comment